BIJENGILDE Samen bouwen we aan een bij-vriendelijke toekomst

In 1999 ben ik als alleenstaande op 1 hectare grond met het bedrijf Fruithof begonnen. Dit was een bedrijf met alle soorten klein fruit. Dit alles was voor de verkoop. Ik heb er met mijn bedrijf altijd alleen voorgestaan, naast de opvoeding van mijn kinderen. Vanwege mijn tuin kwam ik in aanraking met tuinders maar niemand vertelde mij om bijen in te zetten voor de bestuiving. Of zou het gekomen zijn omdat ik in een mannenwereld terecht kwam? Voor de bestuiving van de fruitteelt ging ik naar klep-leur voor wat hommelkastjes en een kast met een bijenvolk. Ik was verbaasd over de vele opbrengst van het fruit dat ik nadien kreeg. Dit was door de goede bestuiving van mijn fruit.

In die tijd kwam ik ook in aanraking met Gaston Schul en hij heeft mij overgehaald om bijen te gaan houden. Gaston vertelde als je bij de vereniging kwam je een volkje- kreeg. Uiteindelijk heeft Gaston die zelf gegeven. Het aantal volken groeide uit naar 3 à 4 kasten. Er ging een hele wereld voor mij open. Als je met bijen in aanraking komt ga je anders kijken, anders observeren en je ziet meer. Gaston heeft me hierin begeleid.

Ik ben dezelfde tijd een 2-jarige bijencursus gaan volgen in Kalmthout. Deze mensen gaven me heel veel plezier en ik heb er veel geleerd.

Ik had toentertijd een agressieve bijenkast. Het was s ’morgensvroeg, regenachtig en op 15 meter afstand vloog er een bij denk ik in mijn regenpak en werd gestoken. Ik moest toen al wel meteen naar de 1-ste hulp. Een paar jaar later werd ik weer gestoken maar toen door een wesp. Een pilletje histamine ingenomen, die ik al altijd bij me had, hielp niet veel. De huisarts heeft nog injectie gegeven en ik moest meteen naar ziekenhuis. Ik bleek allergisch voor zowel voor bijen als wespen. Voortaan altijd een epi-pen bij me. Destijds ben ik ook nog een 5-jarig traject ingegaan om allergische reactie tegen te gaan. Zodoende ben ik noodgedwongen ook gestopt met bijen maar nooit bang geweest voor de bijen. Nooit stress hiervan gehad.

Met het fruit ben ik na 12 jaar in 2011 mee gestopt. Mijn lichaam zei: “HO”. Bleef als enige vrouw wel lid van de vereniging. In 2012 heb ik me ingezet voor het 100-jarig bestaan van de vereniging. Dit feest werd gehouden op het nieuwe schoolgebouw van het Munnikenheide College te Etten-Leur. Het feest ging samen met de leerlingen van deze school. Er waren twee klassen beschikbaar gesteld en we hebben veel bezoekers gehad. Het was een groot succes.

Van de overgebleven tafelkleden met verschillende kleuren heb ik 2 vaandels gemaakt voor ons gilde. Dit heb ik gemaakt met een paar andere vrouwen van de vlechtcursus want alleen deed ik het niet. Ook de vlag “de bij hoort erbij” (zie foto hieronder) heb ik gemaakt. Zo bescheiden als ik ben, ben ik vergeten deze vlaggen te signeren. Ik schilder en teken graag, hierin ben ik bedreven. Ik ga trouw nog elke week naar België voor mijn tekenles.

Ik ben geen actief lid meer maar blijf wel verbonden met het gilde en hoop dit nog lang te mogen meemaken. Verder wens ik het gilde veel succes toe. 

Een bijenstal gebouwd met een tuinhuisje erbij. Dit was lekker, makkelijk en veilig voor de bijenkasten. Tevens ideaal voor al die kijkdagen en excursies. In al die jaren veel imkers en verenigingen ontvangen. Als ik al die verhalen had opgeschreven, had ik nu een heel boek.

Jarenlang op de 2-jaarlijkse bijenmarkt Etten-Leur gestaan en voorheen op de amilto. Hier kon ik veel spullen verkopen die ik ook in mijn winkel had. Ik ben hier vroeger in een schuurtje mee begonnen en dit werd lieverlee steeds groter. In het dorp ging dit niet. Op mijn bus stond C. Coremans, Imkerartikelen en Bijenhouderij BOSLUST. In 2009 heb ik besloten om met de winkel te stoppen en heb alles overgedragen aan Cees Doggen, onze huidige bijenleraar, en de bijenboerderij te Strijbeek. In de tussentijd ben ik nog 20 jaar lid geweest bij een bijenclub te Essen, België. Dit om die reden dat het dan gemakkelijker was om in België naar de koolzaadvelden te reizen.

Ik heb altijd veel gereisd met m’n bijen. Als bestuivingsimker en ook voor de honing. En als het kon beide tegelijk onder andere in fruit. Om deze reden ook met een vijftal personen een Buckfast vereniging voor zuid-Nederland en Belgie opgericht. Belgie is later op zichzelf begonnen. De Buckfast-bij is beter in latere bestuivingen, de Carnica voor de vroegere. Ben noodgedwongen met bijen begonnen maar lieverlee was het ook de afleiding.

Vandaag in februari zat ik lekker op m’n knieën voor de kast om te zien hoe ze de stuifmeel binnen brachten. Ik heb alles altijd samen met mijn vrouw Nel gedaan, 54 jaar lang (zie foto van Cees en Nel samen). Honing slingeren, volken brengen en terughalen, de winkel, het werk op de tuinderij en de 4 kinderen. Zij moest vaak op de rem trappen en aansporen ook op de tuinderij te letten anders zat ik altijd bij de bijen. Ik ben eigenlijk stiekem heel trots op mijn kleinzoon Mario die in mijn voetsporen is getreden als bestuivingsimker van beroep. En je gelooft het niet maar ik leer van hem nog steeds nieuwe dingen.

Is gelijk een tip voor alle imkers: al denk je dat je het weet, je blijft steeds bijleren. Het leukst van de bijengilde vind ik de vlechtavonden. Fantastisch. Ik kijk er elke week weer naar uit, ook om de wintermaanden mee te vullen. Ik vind het leuk om de mensen te helpen met het vlechten van korf, mandje of een vogelhuisje. Dit gebeurt met stro of bunt die in september gesneden wordt.

Ik ben een natuurmens, zoals de meeste imkers. De natuur is in het gedrang door stikstof, CO² en opwarming. Maar de natuur past zich aan en wij noodgedwongen ook. Zo ook het bestuur van het gilde. Er is gelukkig door bestuurswisselingen wat verjonging in het bestuur gekomen en daar pas ik me ook gewoon weer op aan. Ik mis toch wel de oude imkers die allang gestorven zijn. Van de vele waar ik mee opgetrokken ben, leeft bijna niemand meer. Dit krijg je als je zelf ook ouder en ouder wordt.